çocuklar

sevinçlerini yurt edinen çocuklar
sevdalar saklar yüreklerinde
dili bir, gülüşü bir, gözyaşı aynı renkte
insan yanımızın umudu çocuklar

salim çalık

söyleşi

boynun bükük duruyorsun
mektup bekleyen ya da yolda yolcusu olan insanlar gibi
kendi içinde bir gurbet var
sanki/ kendine sürgün olmuşsun

“belki gurbet benim/ belki çevrem hep gurbetti,
sıla hep kıyılardaydı/ ulaşamadım belki kendi özüme
çığlıklar tırmalıyor kulaklarını”

payıma üzüntüler ayır
payıma yüreğinin en kırgınyanını

“kimse göremez benim ağladığımı
gözyaşlarım gözyaşlarına karışırken
ve kendimden çıkıp giderken”

ne kötü insanın kendini yitirmesi
oysa ayakaltına,
elini attığında bulunabilecek bir yere koymalı insan kendini
payıma yalnızlıklar ayır

salim çalık